Morgenochtend, dan ben ik officieel een maand weg uit Nederland. Raar idee, precies een maand geleden stond ik rond deze tijd in een soort half-paniekerstand tegen Jelle en Wesley te praten over hoe ik al het bekende achter me moest laten. En hun natuurlijk dat ik niet zo moest zeuren. En nu, een maand later, heb ik eigenlijk helemaal nog niet last gehad van heimwee (natuurlijk komt er af en toe wel een wolkje heimwee langs waaien maar de echte stortbui heb ik nog niet over me heen gehad) en ook nog geen enkele keer met me familie thuis geskyped. Ik denk dat ik mezelf wel mag kwalificeren als slecht kind.
Maar het leven hier bevalt me goed. In de afgelopen weken genoeg leuke mensen leren kennen en elke dag is weer een soort nieuw avontuur (met name het "gaat ze dan toch echt op tijd uit bed komen?" is erg spannend elke ochtend).
Ook is het waar: je leert jezelf echt beter kennen in dit soort situaties. Op het moment dat je helemaal uit je comfort zone wordt getrokken, niemand een oordeel heeft kunnen maken over je en dus moet oordelen over de eerste indruk merk je pas echt wat je eigen kenmerken zijn. Ik blijk dus volgens de mensen hier, hoewel ik dat in Nederland nooit zelf verwacht zou hebben, toch wel een persoon te zijn die niet bepaald op ze mondje gevallen is. Ik zeg gewoon wat ik denk en als ik iets niet leuk vind (of gewoon irritant) dan zeg ik daar wat van. Met opbouwende kritiek natuurlijk. Maar een beetje subtiel hints proberen te geven, achter iemands rug om smoezen en dat gedoe staat niet echt in mijn woordenboek. Een eigenschap die blijkbaar speciaal is, hoewel het mij de normaalste zaak van de wereld lijkt. Misschien iets Nederlands, of zoals de andere Nederlanders het hier noemen: een Amsterdams trekje. Haha.
Daarnaast is dit land heel slecht voor mijn Nederlands. Ik word elke keer bijna boos als ik met een groep ben en iemand mij in het Nederlands aanspreekt (dat is gewoon niet netjes naar de andere) en sinds ik hier ben en tussen allemaal Nederlanders die uit het zuidelijke deel komen zit ben ik ook ontzettend plat Amsterdams gaan praten. Lekker krom. Denken gaat tegenwoordig ook meer in het Engels en het is de eerste taal die in me opkomt in de ochtend. Als ik terug ben zal ik de taal denk ik weer opnieuw moeten leren.
Love from Lisbon! x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten