Even een opsomming

Waarom leven in een studentenhuis goed voor je is

• Je leert erg veel nieuwe dingen. Zoals:
  -  Hoe zien dingen eruit als ze aan het rotten zijn. Omdat we met ze zevenen wonen is het soms moeilijk te zeggen wat van wie is en laten we het dus vaak staan. Met als resultaat: melk die twee maanden over datum is in de koelkast, hoe rottende wortels eruit zien en vooral hoe erg dat allemaal stinkt.
  -  Je kunt meteen goed testen hiermee hoe stoer iedereen is en wanneer het kokhalzen bij het opruimen begint.
  - Aangezien ik met twee Engelse woon wordt mijn Engels er (toch wel!) beter op.
  -  Dat ze in Japan niet alleen met stokjes eten, maar het hele kookproces met stokjes doen, alleen dan een iets langere uitvoering.
• Er is altijd gezelligheid. Het komt wel eens voor dat ik helemaal kapot thuis kom van school, een van mijn huisgenootjes begint over een feestje en nouja, natuurlijk ga ik mee! Of met ze alle een barbecue organiseren, zijn we ook niet gek van.

Leven in Lissabon

Van de universiteit kreeg ik laatst een mailtje hoe het leven me hier bevalt en of ik daar iets over kon vertellen. Nou, het bevalt dus goed, maar het heeft me wel aan het denken gezet om uit te leggen wat het leven in Lissabon zo speciaal maakt:

• Student zijn is hier heel wat. In Nederland kijkt er niemand van op of om, maar hier lopen mensen er echt mee te showen: alle meisjes hebben een soort envelop tassen van plastic, waardoor je al hun schoolpapieren ziet, of lopen met een grote map met alle papieren erin die ze nodig hebben. 
• Het ontbreekt hier niet aan gekken. In mijn wijk lopen er toch wel een aantal rond.
  -  De man die elke dag in een soort legeruniform rondjes loopt door de wijk. De man die ondertussen toch echt wel 80 moet zijn loopt altijd keurig met een baret op, een groene korte broek, een legerprint jasje en regenlaarzen.
  -  De man die random keihard begint te schreeuwen en dan weer doorloopt. Klinkt onschuldig, maar mijn oude huisgenootje stond dus een keer op de bus te wachten terwijl hij stilletjes aan kwam lopen en dus keihard in haar oor schreeuwde. Het had weinig gescheeld of ze had hem geslagen.
  -  De man die met een blauw geschminkt hoofd rondloopt. Dit heeft gewoon geen uitleg nodig.
• Het zijn niet de meest beleefde mannen hier. Ondertussen ben ik er wel aan gewend dat ik als een Alien wordt aangekeken door de kleur van me haar en ogen (jaja, echt blond, niet het gele-peroxide-kapseltje wat de meeste hier hebben). Wat daar in tegen niet went is de hoeveelheid die maar wat graag wat op straat naroepen, uit het autoraam fluiten of gigantisch opvallend je na staren. Ik begin ondertussen te overwegen om maar als non over straat te gaan, het is ondertussen gewoon irritant aan het worden. Ook wordt er bij uitgaan niet subtiel gedaan wat betreft in de kont knijpen, iets wat als je het mij vraagt gewoon respectloos gedrag is. 
• Er zijn hier een hoop zwerfkatjes. Of om beter te zeggen: dakloze katten. Naast het ziekenhuis is namelijk een parkje waar ze allemaal zitten. Elke dag brengt een vrouw ze namelijk blikvoer en regelmatig staat ze met een ouderwetse val (grote doos, touwtje en een bakje voer) om ze te vangen en ze volgens mij medicijnen te geven. 
• Met het omlopen van een hoekje kan je van in het drukke, toeristische centrum opeens in een rustig wijkje belanden. Waar ze dan bijvoorbeeld uit een raam gitaarmuziek aan het spelen zijn. Ook kom je soms opeens prachtige schilderingen en landschappen tegen. Midden in het centrum, maar toch geen enkel geluid. 

Waarom je erasmus moet doen

• Zoveel nieuwe culturen en zoveel nieuwe dingen om te leren. Ik heb namelijk geleerd dat er twee verschillende types Italianen zijn: de 'normale' noordelijke, en de zuidelijke, die erg veel met de handjes praten en die (lijkt wel) alleen maar kunnen flirten en charmeren. 
• Taal foutjes zijn snel gemaakt. In het Duits blijkt er namelijk een term te zijn voor wanneer je iemand wil dronken voeren. De Duitse jongen zei dus doodleuk tegen mijn oude huisgenootje: "Tonight, I'm gonna fill you up". Ja, een letterlijke vertaling dus, maar je had onze hoofden moeten zien. En vooral zijn hoofd, toen hij er na een uur achter was dat het toch iets anders betekende dan hij bedoelde. 
• Niemand vraagt wanneer je thuis komt na uitgaan. Dus naar de zonsopgang kijken na uitgaan kan ook prima. 
• Het leven is hier zoveel makkelijker. Geen gedoe met werk, als je iets wilt doen stuur je een smsje en je hebt een plan (of eigenlijk niet. De avond loopt nooit zoals van tevoren gedacht en ook maar niemand kijkt daar van op of maakt er een probleem van). 
• Je leert jezelf beter kennen. Als je helemaal van scratch moet beginnen leer je je basis principes pas echt goed kennen. Ook merk je dan wie er echt belangrijk voor je zijn. Bij sommige vriendschappen en relaties maakt het niet uit of je elkaar even een aantal maanden niet ziet en (nauwelijks) spreekt. Je weet dat het goed zit en niemand maakt zich er druk om. 
• Het is gewoon zacht gezegd hilarisch om buitenlanders Nederlands te leren. En toch willen ze het allemaal leren.
• Als je opeens Nederlanders midden in de stad tegen komt, dan begin je spontaan met ze mee te praten en heb je meteen nieuwe vrienden gemaakt. Wat een vriendelijk volkje zijn wij toch.
• Je voorstellen is verschrikkelijk ingewikkeld. Ene cultuur wil een hand, andere cultuur niet. De een wil geen kus, de ander een, twee of zelfs drie. Daarnaast hebben sommige ook een andere begroeting voor goeie kennissen of niet... Erg ingewikkeld. Ik vind zelf de twee kussen op de wang bij het voorstellen erg vriendelijk, het heeft wel iets hartelijks als je het mij vraagt. Die trend ga ik dus maar proberen door te zetten in Nederland als ik terug ben. 
• Je leert het huishouden doen. Koken kon ik gelukkig al goed, maar de was draaien is bijvoorbeeld dan weer een hele nieuwe opgaven (vooral als dat rotding Portugees is en je geen idee hebt welk goedje in welk laatje moet). Het is me bijvoorbeeld ook al gelukt om al me sokken grijs te maken. Nooit een nieuwe broek erbij gooien... Dit houdt overigens niet in mam dat ik dat wanneer ik thuis ben ook allemaal over neem. 

Love from Lisbon! x

We leven nog!

Ondertussen had ik al een tijdje niet meer geblogd, dus het wordt weer eens tijd voor een nieuwe! Natuurlijk is er in de tussentijd een hoop gebeurd, en daar maak ik dan maar even een overzichtje van:

Weekend thuis

Voor wie de boodschap niet hadden meegekregen: ik was van 5 tot 8 april weer even in Nederland langs gegaan. De reis begon daarbij al goed: ik had geen stoel uitgezocht, maar werd op de 15e rij geplaatst: met de extra beenruimte! 

Om ongeveer elf uur landde ik. Natuurlijk dan helemaal achterin, waarna je nog even een kwartier kan lopen voordat je eindelijk eruit bent. Gelukkig werd ik opgepikt door mijn vader, die al op mij stond te wachten, inclusief winterjas. Gelukkig zat de zon nog in me kop en heb ik dus niet al teveel van de kou meegekregen. 

Eenmaal thuis heb ik eerst even iedereen gedag gezegd (de kat vond me wel heel verdacht, hij herkende me wel maar het kwam toch niet helemaal aan) en ben ik daarna naar de stad gegaan. Blijkbaar was niet bij iedereen de boodschap aangekomen dat ik terug was. Ik kreeg dus de nodige "wat doe jij hier!" reacties, maar wel allemaal erg blij. 

Zaterdag was het dan eindelijk tijd voor het feest waar ik eigenlijk wel een beetje voor gekomen was: Qapital. Iets zoals Hardstyle bestaat gewoon niet in veel andere landen, dus je kon wel zeggen dat ik er weer lichtelijk aan toe was. Maar, zoals ik daar ook de hele avond heb lopen roepen: zeker de moeite waard om ervoor terug te komen.

Zondag was het natuurlijk een uitslaapdag. Zondag ben ik ook even bij mijn vader gaan eten, met een echt Nederlands diner, inclusief sperziebonen, die ze hier dus gewoon niet verkopen. Als toetje nam ik natuuuuuurlijk bitterballen, iets wat ik in de afgelopen maanden wel heb gemist. Het is zo jammer als je dan in de bar zit van 'weetje wat we zouden moeten bestellen?.. Ja, nevermind, dat bestaat hier niet'

In de avond is dan gelukkig Wesley ook nog even langsgeweest. Ik heb helaas niet iedereen kunnen zien in het weekend, maar gelukkig wel een hoop die veel voor me betekenen. 

En hoe gaat 't hier

De lente is begonnen! Gewoonlijk duurt het ongeveer 2 weken, de wisseling tussen winter en lente, dit jaar helaas een maand. Maar, dat betekent nu wel: Elke dag rond de 25 graden, in de weekenden naar het strand (ik vertrek zo ook weer) en al lekker bruin. 

De stad lijkt ook helemaal te ontwaken wanneer het mooi weer is.Vooral 's nachts. Vaak gaan we op vrijdag naar Bairro, de wijk met allemaal barretjes. Vanaf de eerste mooie dag wist ik niet wat er gebeurde: het is er nooit echt stil geweest, maar nu was het een grote massa van mensen. De smalle straatjes staan helemaal vol (vooral erg leuk als er dan een auto langskomt, allemaal hutje mutje op elkaar, maar op een of andere manier lukt het altijd). 

Afgelopen zondag hebben we ook een barbeque bij ons thuis gedaan. Op het grote terras kunnen we makkelijk veertig man kwijt en natuurlijk hebben we een spectaculair uitzicht over de stad. Uiteindelijk waren we ook met alle huisgenootjes, de buren (ook een studentenwoning net als bij ons), mijn oude huisgenootjes en nog een aantal vrienden van iedereen. Rond de 30 man. 

Voor jullie denken van dat ik in een paradijs woon (ja, dat klopt eigenlijk wel), 't is hier ook niet altijd feest. Wanneer iedereen op t strand zit moet ik dan in de bieb leren voor al mijn vakken. Veel mensen hebben maar twee of drie vakken hier (ik doe er 5) en dat betekent vaak dat ik niet met alles kan meedoen. Wel erg jammer. 

En wat ik dit weekend ga doen? Languit op het strand en kijken hoe iedereen aan 't surfen is! Zelf heb ik daar niet zo'n behoefte aan omdat ik nogal eens gezeur met mijn eczeem-huid heb gehad, maar leuk ziet 't er wel uit. En in de avond is het wel weer feest, als je wilt kun je hier elke avond feesten. Ik probeer me hier ook een beetje aan het motto te houden dat ze me leerde op school: "If you think life's easy, it becomes easier the moment you think of it." Vond ik wel een mooie.

Love from Lisbon x

Gewoon aan alles mee doen

Een ding is zeker: het leven hoeft hier nooit saai te zijn. Elke avond is er wel een feestje en zoals me al gezegd werd voor ik vertrok, je moet gewoon aan alles meedoen. 

Het weekend bestaat hier dus voornamelijk uit feesten. Vrijdag waren we zoals gebruikelijk naar Bairro gegaan om wat te drinken. Het is hier echt gebruikelijk om het grootste avond op straat te staan met je drankje en maar wat rond te kletsen. Met de temperaturen is dat gelukkig ook prima te doen. In Bairro zijn wel een aantal kleine clubs en uiteindelijk zijn we ook bij eentje naar binnen gegaan. Dit bleek een beetje een rare keuze: het was een gay-bar. We waren gezellig aan het dansen en ik kwam er eigenlijk pas achter toen er toch wel erg veel mannen om me heen stonden te zoenen... Tja. Wel gezellige mensen altijd.

Zaterdag was ik met mijn oude Franse huisgenootje naar Main gegaan: een erg bekende club hier. Hiervoor waren we nog even naar een klasgenoot van mij gegaan die een soort pre party gaf thuis. Zij sloten later ook allemaal aan bij het uitgaan. In mijn oude huisgenootje kan ik wel een goed stapmaatje vinden: we doen allebei gewoon lekker ons eigen dansje zonder ons te druk te maken om de mening van andere. De Portugese jongens zijn toch ook niet echt zo heel leuk: het gebeurde me die avond dat iemand naar me toe kwam van "hey I'm going home.." en me opeens vol begon te zoenen. Uhh nee bedankt, dat is toch niet echt de juiste manier om je voor te stellen aan mensen. 

Voor pasen besloten we ook gezellig wat te gaan doen: een, door ons zo genoemde, Hangover Easter Brunch. Samen met mijn oude Franse huisgenootje en het Spaanse meisje dat ook in mijn oude appartement is gaan wonen hadden we allemaal iets gemaakt: pannenkoeken, tortilla en tosti's. En vervolgens dan allemaal een dutje erna doen, zo mag Pasen wel vaker verlopen als je het mij vraagt. 

Dinsdag was het voetbal tijd: samen met mijn klasgenoten zijn we naar de Irish pub gegaan. Nou vond ik de tweede helft van de wedstrijd niet zo interessant, de discussies die de Italianen voerde waren dat weer wel. Ik heb dus echte Italianen in me klas, die er van houden de tv bijna te gaan kussen als er iets goeds gebeurd in de wedstrijd, lekker hard kunnen schreeuwen en vooral heel veel met de handen praten. Daarnaast zit er ook een echte charmeur bij die maar wat graag elke keer laat weten dat ie elke avond een ander meisje heeft en ik ook nogsteeds op zijn lijst sta. Erg vleiend, maar bedankt. Na de wedstrijd zijn we ook nog met de hele groep sushi gaan eten in Bairro. Hier kost all you can eat & drink dus maar 13 euro. Zouden ze in Nederland ook eens moeten doen.

Woensdag hadden we 's avonds eerst een etentje bij een meisje met wat vrienden en zijn we ook weer gaan stappen met ze alle, dit keer weer bij Urban Beach. Waar ze me de eerste keer weigerde omdat ik blond ben word ik tegenwoordig gelukkig wel binnen gelaten. Ook heb ik met die groep de eerste Amerikaan leren kennen: die lopen hier dus ook rond! Binnen Urban Beach kwam ik ook een aantal klasgenoten en mijn huisgenootjes tegen, het was dus weer een groot feest. Ook begin ik steeds meer te merken dat niet iedereen hier even vrouw vriendelijk is en maar wat graag af en toe je kont pakken en je willen zoenen uit het niets. Hebben ze helaas toch de verkeerde persoon voor zich. 

Nu zit ik te wachten tot ik naar het vliegveld kan voor een gezellig weekendje thuis. Qapital staat zaterdag op de planning en voor de rest ga ik het allemaal maar lekker over me heen laten komen.

Love from Lisbon! x